زمان تقریبی مطالعه: 23 دقیقه
 

تشخص فلسفی





‌تشخص، اصطلاحی است در فلسفه، که از عوارض ذاتی موجود بما هو موجود و از معقولات فلسفی می‌باشد.

فهرست مندرجات

۱ - تعریف تشخص
۲ - بحث از تشخص در فلاسفه یونان
       ۲.۱ - اختلاف در منشأ تشخص از نظر ارسطو
       ۲.۲ - ویژگی اصلی تشخص از نظر فرفوریوس
       ۲.۳ - علت طرح تشخص فیلسوفان مسیحی در قرون وسطی
       ۲.۴ - ویژگی‌های سلبی تشخص از نظر بوئثیوس
۳ - تشخص در فلسفه اسلامی
       ۳.۱ - اختلاف در محل بحث از تشخص
۴ - اختلاف دررابطه تشخص و تعین
۵ - اهمیت تبیین تفاوت تشخص و تعین
۶ - تفاوت تشخص و تعین
۷ - نسبت بین تشخص و تعین
۸ - منشا تشخص از دیدگاه فلاسفه اسلامی
       ۸.۱ - دیدگاه فارابی
       ۸.۲ - دیدگاه ابن سینا
       ۸.۳ - دیدگاه بهمنیار
       ۸.۴ - دیدگاه سهروردی
       ۸.۵ - دیدگاه جلال الدین دوانی و صدرالدین دشتکی
       ۸.۶ - دیدگاه دیگر
       ۸.۷ - دیدگاه ملاصدرا
       ۸.۸ - دیدگاه علامه طباطبائی
۹ - قاعده تشخص در متون فلسفی و کلامی
       ۹.۱ - در مبحث معاد
       ۹.۲ - اثبات توحید خاصی و توحید اخص الخواصی
۱۰ - فهرست منابع
۱۱ - پانویس
۱۲ - منابع

۱ - تعریف تشخص



تشخص عبارت است از این‌که هر چیز قطع نظر از جهات مشترکی که ممکن است با چیزهای دیگر داشته باشد، به عنوان یک شخص از غیر خود متمایز، و صدق و انطباق آن بر غیر محال است.
[۱] محمدبن محمد، فارابی، التعلیقات، ج۱، ص۱۴۳، به ضمیمة کتاب التنبیه علی سبیل السعادة، چاپ جعفر آل یاسین، تهران ۱۳۷۱ ش.


۲ - بحث از تشخص در فلاسفه یونان



فیلسوفان یونانی برخی به اجمال و برخی به تفصیل درباره تشخص و منشأ آن به بحث و بررسی پرداخته‌اند.

۲.۱ - اختلاف در منشأ تشخص از نظر ارسطو


ارسطو نخستین کسی است که درباره اصل و عامل تشخص (= تفرّد ) به روشنی به بررسی و اظهارنظر پرداخته است.
[۷] ارسطو، متافیزیک (مابعدالطبیعه)، ترجمه بر پایه متن یونانی از شرف الدین خراسانی، فصول هفتم، هشتم، هفدهم، تهران ۱۳۶۶ ش.

اختلاف اظهارات وی در این باب باعث بحث‌های بسیاری میان محققان غربی معاصر شده است، به نظر عده ای، ارسطو مادّه را اصل و منشأ تشخص دانسته است و گروه دیگری صورت را به نظر وی اصل تشخص دانسته‌اند، هر دو گروه با استناد به متونی از ارسطو برای تبیین عقیدة وی در این باب سعی کرده‌اند.

۲.۲ - ویژگی اصلی تشخص از نظر فرفوریوس


فُرفوریوس، گرچه درباره تشخص به اختصاص بحث نکرده، اما در ضمن مباحث دیگر بدان پرداخته است.
بنا بر نظر وی، ویژگی اصلی تشخص، عدم حمل بر موضوعات متعدد است و فرد یا شخص آن است که بر یک چیز حمل شود، مانند سقراط، این انسان، آن انسان.
بنابراین عدم حمل بر غیر به معنی تشخص و داشتن ویژگیهای منحصر به فرد است؛ و منشأ و اصل تشخص، مجموعه‌ای از ویژگیهای منحصر به همان فرد است.
[۸] محمد، ایلخانی، «اصل فردیت و نظریه کلیات در آثار بوئثیوس»، ج۱، ص۱۱۱ـ۱۱۳. نامه فرهنگ، سال ۶، ش ۲ (تابستان ۱۳۷۵).


۲.۳ - علت طرح تشخص فیلسوفان مسیحی در قرون وسطی


در قرون وسطی نیز برخی از فیلسوفان مسیحی به منظور حل یکی از مهمترین مسائل کلامی یعنی ناسازگاری نظریة تثلیث با عقیده به یگانگی خداوند، اصل تشخص و بحث درباره آن را مطرح کردند.
در میان ایشان بوئثیوس علاوه بر این‌که در رساله در باب تثلیث برای حل شبهه مذکور به مبحث تشخص و اصل و منشأ آن پرداخته،
[۹] محمد، ایلخانی، «اصل فردیت و نظریه کلیات در آثار بوئثیوس»، ج۱، ص۲۵۶ـ ۲۷۶، نامه فرهنگ، سال ۶، ش ۲ (تابستان ۱۳۷۵).
در شروحی که بر برخی از آثار ارسطو و نیز دو تفسیری که بر ایساغوجی فرفوریوس نگاشته است به بررسی و دقت نظر در این باب مبادرت کرده است.

۲.۴ - ویژگی‌های سلبی تشخص از نظر بوئثیوس


وی برای تشخص سه ویژگی سلبی در نظر گرفته است:
۱) عدم تقسیم، بدین معنی که افراد و اشخاص به انواع یا اجزای دیگر قابل تقسیم نیستند، برای مثال سقراط را نمی‌توان به افراد دیگری تقسیم کرد.
۲) عدم حمل، یعنی این‌که هر فردی با ویژگی‌هایی که منحصر و مختص به اوست بر غیر او حمل نمی‌شود.
۳) عدم انتقال، بدین معنی که ماهیت هر فرد به گونه‌ای است که خصوصیات آن تنها در همان فرد وجود دارد و قابل انتقال به غیر او نیست.
به نظر بوئثیوس، اعراض، بویژه مکان هر چیز، سبب تشخص اوست، در موجودات غیرمادّی که مجرد از مادّه و اعراض مادّی اند، نشانه و عامل تشخص، خصوصیاتی از قبیل فکر و وحدت است که ویژگی‌های ذکر شده تشخص را دارند.
[۱۰] محمد، ایلخانی، «اصل فردیت و نظریه کلیات در آثار بوئثیوس»، ج۱، ص۱۱۴، نامه فرهنگ، سال ۶، ش ۲ (تابستان ۱۳۷۵).
[۱۱] محمد، ایلخانی، «اصل فردیت و نظریه کلیات در آثار بوئثیوس»، ج۱، ص۱۱۸ـ۱۱۹، نامه فرهنگ، سال ۶، ش ۲ (تابستان ۱۳۷۵).


۳ - تشخص در فلسفه اسلامی



در فلسفه اسلامی بحث درباره تشخص از مباحث امور عامه فلسفه (= الاهیات به معنی اعم) است که معمولاً در بخش مربوط به احکام ماهیت از آن سخن به میان آمده است.

۳.۱ - اختلاف در محل بحث از تشخص


به گفته میرزا مهدی آشتیانی
[۱۲] مهدی، آشتیانی، تعلیقه بر شرح منظومه حکمت سبزواری، ج۱، ص۳۹۸، چاپ عبدالجواد فلاطوری و مهدی محقق، تهران ۱۳۶۷ ش.
چون تشخص از عوارض ذاتی وجود و بلکه بنا بر رأی اهل تحقیق، عین وجود است، بررسی آن در مباحث وجود مناسب‌تر است.
اما از این جهت که ماهیاتِ کلی و مفاهیم ذهنی به تشخص نیاز دارند (نه وجود) و بعلاوه بعضی حکما تشخص را از سنخ ماهیت قرار داده‌اند، این بحث در بخش مربوط به احکام ماهیت آمده است.

۴ - اختلاف دررابطه تشخص و تعین



شایان ذکر است که برخی از فیلسوفان و متکلمان اسلامی تشخص را همان تعیّن (یا تمیّز ) تلقی کرده‌اند و این دو را به جای یکدیگر و به ترادف به کار برده‌اند، حتی برخی در بیان اسباب تشخص اموری را بر شمرده‌اند که در واقع از موجبات تعیّن و تمیّز شی ء است، نه تشخص آن
[۱۳] محمدبن عمر، فخررازی، کتاب المباحث المشرقیة فی علم الالهیات و الطبیعیات، ج۱، ص۷۵ـ ۷۸، تهران ۱۹۶۶.
[۱۷] هادی بن مهدی، سبزواری، شرح المنظومة، ج۲، ص۳۷۸ـ۳۷۹، چاپ حسن حسن زاده آملی، تهران ۱۴۱۶ـ۱۴۲۲.

ازینرو برخی دیگر برای احتراز از هرگونه خلط لفظی و معنوی در این باب، در باره فرق تشخص با تعیّن و تمیّز (باتوجه به این‌که تعیّن و تمیّز را هم معنی و مترادف گرفته‌اند) سخن گفته‌اند.

۵ - اهمیت تبیین تفاوت تشخص و تعین



اهمیت تبیین تفاوت آن‌ها با یکدیگر از این جهت است که محل نزاع درباره منشأ و سبب تشخص و دلیل اختلاف نظر در این باب روشن می‌شود.

۶ - تفاوت تشخص و تعین



به طورکلی تفاوت تشخص و تعیّن بر دو وجه است:
۱) تمیّز یا تعیّن مانع از اشتراک شی ء متعین و متمایز با اشیای دیگر، در یک امر عام، نمی شود، به همین جهت تعیّن یا تمیّز را امری نسبی دانسته‌اند، بدین معنی که یک شی ء در مقایسه با اشیای دیگر (که از بعضی جهات با آن شی ء مشترک اند) متمایز و مغایر با آنهاست.
در حالی که تشخص یک امر نفسی است، و با قطع نظر از غیر و بدون مقایسه یک چیز با چیزهای دیگر ــ خواه در بعضی جهات مشترک باشد و خواه نباشد ــ برای آن حاصل است.
۲) گرچه تشخص و تعیّن (یا تمیّز) هر دو موجب افتراق و تمایز میان دو شی ء یا اشیائی می‌گردند، اما در تمایزی که به سبب تعیّن برای یک شی ء حاصل می‌شود، شی ء جزئی نمی‌شود؛ یعنی تعیّن یا تمیّز مانع از شرکت و انطباق و صدق بر امور کثیر نمی‌گردد، در حالی که تشخص موجب جزئی شدن شی ء و امتناع صدق آن بر غیرش می‌شود،
به بیان دیگر، تمیّز یا تعیّن با کلی بودن و، تشخص با جزئی بودن سازگار است، تفاوت جزئی بودن و تشخص، تفاوت مصداق و مفهوم، یا تفاوت امر خارجی باحکایت ذهنی آن است.
[۱۸] یحیی بن حبش، سهروردی، مجموعه مصنّفات شیخ اشراق، ج۱، کتاب المشارع و المطارحات، ص۳۳۵ـ۳۳۶، چاپ هانری کوربن، تهران ۱۳۵۵ ش.
[۲۰] محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، سفر اول، ج۲، ص۱۰، تهران ۱۳۳۷ ش.
[۲۱] عبداللّه، جوادی آملی، رحیق مختوم: شرح حکمت متعالیه، ج۲، بخش ۱، ص۶۷، ج۲، بخش ۱، قم ۱۳۷۶ ش.


۷ - نسبت بین تشخص و تعین



باتوجه به وجوه تفاوت تشخص با تعیّن و نیز توافق آن‌ها در ایجاب تمایز، نسبت میان آن‌ها عموم و خصوص من وجه است، بدین معنا که در مواردی فقط تشخص هست و تعیّن (یا تمیّز) نیست.
این در جایی است که شی ء دارای تشخص اما فاقد مشارک است؛ در مواردی فقط تمیّز هست و تشخص نیست، مانند تمیّز یک کلی از کلی دیگر (مثلاً تمایز انسان از اسب )؛ در مواردی نیز تشخص و تعیّن هر دو محقَّق است، مانند اشخاص انسان .

۸ - منشا تشخص از دیدگاه فلاسفه اسلامی



مطلب دیگر در باب تشخص، منشأ و سبب آن است، چون ماهیت ذاتاً مانع از صدق بر امور متعدد نبوده و شرکت آن میان چند امر محال نیست، پس تشخص آن (= امتناع صدق و مشارکت آن در امور متعدد) به سبب امری زائد و خارج از ذات و ذاتیات ماهیت است، ازینرو حکیمان به بررسی سبب تشخص پرداخته‌اند و در این باب اختلاف نظر دارند.

۸.۱ - دیدگاه فارابی


عبارات فارابی درباره منشأ تشخص بر دو گونه است.
بنا بر عبارتی
[۲۵] محمدبن محمد، فارابی، ج۱، ص۱۴۳، التعلیقات، به ضمیمة کتاب التنبیه علی سبیل السعادة، چاپ جعفر آل یاسین، تهران ۱۳۷۱ ش.
وی علت تشخص را صفات و اعراض خاص (غیرمشترک) شی ء دانسته است که عبارت‌اند از وضع، زمان و مکان (= أین ) و در جای دیگر
[۲۶] محمد بن محمد، فارابی، ج۱، ص۱۵۱، التعلیقات، به ضمیمه کتاب التنبیه علی سبیل السعادة، چاپ جعفر آل یاسین، تهران ۱۳۷۱ ش.
تشخص شی ء را به وجود خاص آن دانسته و گفته است که هویت، عینیت، وحدت، تشخص و وجود منفرد شی ء همگی یک چیز است که در آن با غیرش مشترک نیست.
[۲۷] محمد بن محمد، فارابی، ج۱، ص۱۴۳، التعلیقات، به ضمیمه کتاب التنبیه علی سبیل السعادة، چاپ جعفر آل یاسین، تهران ۱۳۷۱ ش.


۸.۲ - دیدگاه ابن سینا


ابن سینا
[۲۸] حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج۱، ص۱۱۵، قم ۱۳۷۹ ش.
[۲۹] حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج۱، ص۱۲۵، قم ۱۳۷۹ ش.
نیز وضع، زمان و أیْن را سبب تشخص دانسته است، به نظر او
[۳۰] حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج۱، ص۱۸۱، قم ۱۳۷۹ ش.
[۳۱] حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج۱، ص۲۸۸، قم ۱۳۷۹ ش.
سبب تشخص عَرَض لازم وجود شی ء است نه ماهیت یا عرض لازم ماهیت، چون اینها امور مشترک‌اند، پس شی ء به عرض خارج از ذات که بر آن عارض می‌گردد تشخص می‌یابد و عرض خارج نیز نباید از آن قسم که متبدل می‌شود باشد، زیرا با تبدل آن تشخص شی ء نیز متبدل می‌شود (در این صورت لازم می‌آید که شی ء، خودش نباشد).
ابن سینا
[۳۲] حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج۱، ص۳۴۱، قم ۱۳۷۹ ش.
تشخص موجودی را که ماهیت آن عین وجود آن است (یعنی خدا ) به سبب ماهیت و ذاتش می‌داند و در مجردات به سبب لازم ذات آنها.
همچنین در ادامه می‌گوید تشخص شی ء به سبب عارضی است که در اول وجود یا بعد از وجود بر شی ء عارض می‌گردد.

۸.۳ - دیدگاه بهمنیار


بهمنیار
[۳۴] بهمنیار بن مرزبان، التّحصیل، ص۵۰۵، تصحیح مرتضی مطهری، تهران ۱۳۷۵ش.
[۳۵] بهمنیار بن مرزبان، التّحصیل، ص۵۲۹، تصحیح مرتضی مطهری، تهران ۱۳۷۵ش.
نیز در این باب از استادش، ابن سینا، پیروی کرده است.
[۳۶] محمدبن عمر، فخررازی، کتاب المباحث المشرقیة فی علم الالهیات و الطبیعیات، ج۱، ص۷۶ـ۷۷، تهران ۱۹۶۶.


۸.۴ - دیدگاه سهروردی


به نظر سهروردی،
[۳۸] یحیی بن حبش، سهروردی، مجموعه مصنّفات شیخ اشراق، ج۱، کتاب المشارع و المطارحات، ص۳۳۵، چاپ هانری کوربن، تهران ۱۳۵۵ ش.
تشخص شی ء به سبب هویت عینی آن است و شی ء به سبب هویت عینی‌اش مانع از شرکت و اشتراک است، زیرا مشارکت و کلیت به معنای مطابقتی است که یک امر ذهنی فاقد هویت عینی بر امور مماثل و مشابه خود دارد.

۸.۵ - دیدگاه جلال الدین دوانی و صدرالدین دشتکی


رأی دیگر این است که تشخص به نحوه ادراک بر می‌گردد نه به مُدرَک خارجی، بدین صورت که اگر شی ء از طریق حس یا مشاهدة حضوری ادراک شود، معلومِ جزئی و متشخص است و اگر با تعقل ادراک گردد، کلی است.
این رأی را به جلال الدین دوانی و صدرالدین دشتکی نسبت داده‌اند.
[۴۱] عبدالرزاق بن علی، لاهیجی، شوارق الالهام فی شرح تجریدالکلام، ج۱، ص۱۷۷، چاپ سنگی تهران ۱۳۰۶.


۸.۶ - دیدگاه دیگر


قول دیگر این است که تشخص شی ء به سبب فاعل آن است، این نحوه تشخص مربوط به امور غیرمادّی است که تحقق آن‌ها تنها به امکان ذاتی آن‌ها و فاعل، یعنی معطی و مفیض وجود، منوط است.
[۴۴] عبدالرزاق بن علی، لاهیجی، شوارق الالهام فی شرح تجریدالکلام، ، ج۱، ص۱۷۷، چاپ سنگی تهران ۱۳۰۶.


۸.۷ - دیدگاه ملاصدرا


در میان فیلسوفان اسلامی ملاصدرا ( صدرالدین شیرازی ) بیش از دیگران به بحث و بررسی درباره تشخص پرداخته و رسالة مستقلی نیز در این باب نگاشته است.
وی
[۴۷] محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، رسائل آخوند ملاصدرا: رسالة فی التّشخص، ج۱، ص۳۲ـ۱۲۰، چاپ سنگی، (تهران) ۱۳۰۲.
علاوه بر اظهارنظر خود، به بررسی و نقد و توجیه اقوال دیگران در این باب پرداخته است، به نظر او منشأ و سبب تشخص در هر موجودی، نحوه وجود خاص آن موجود است.
بدین صورت که هر موجودی صرف نظر از نحوه وجود خاصش، امری مشترک و قابل صدق بر امور کثیر است اگرچه هزاران مخصص به آن ضمیمه شود.
[۵۰] غلامحسین، ابراهیمی دینانی، قواعدکلی در فلسفه اسلامی، ج۲، ص۳۱۲ـ۳۱۳، تهران ۱۳۶۵ـ۱۳۶۶ش.
نظریه وی درباره تشخص مبتنی بر رأیش درباره اصالت وجود و اعتباری بودن ماهیت است.
به نظر او اقوال دیگر در باب تشخص قابل توجیه و ارجاع به همین رأی است، ازینرو به توجیه و تبیین آن‌ها به نحوی که با رأیش سازگار باشد پرداخته است
[۵۱] محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، رسائل آخوند ملاصدرا: رسالة فی التّشخص، ص۳۲ـ۱۲۰، چاپ سنگی، (تهران) ۱۳۰۲.

صدرالدین شیرازی
[۵۳] محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، رسائل آخوند ملاصدرا: رسالة فی التّشخص، ج۱، ص۱۲۲ـ۱۲۳، چاپ سنگی، (تهران) ۱۳۰۲.
اعراضی را که دیگران سبب تشخص دانسته‌اند، نشانه‌ها و لوازم تشخص و بنابراین به تبع تشخص و وجود شی ء می‌داند.

۸.۸ - دیدگاه علامه طباطبائی


علامه طباطبائی نیز در باب تشخص، رأی ملاصدرا را پذیرفته است و درباره اقوال دیگران معتقد است که آن‌ها نیز خالی از حقیقت نیستند جز این‌که در همه آن‌ها تشخص به سبب بعید نسبت داده شده است در حالی که سبب قریب تشخص که در اصل باید تشخص را به آن نسبت داد وجود شی ء است.
زیرا وجود عینی خاص هر چیز ذاتاً اشتراک را ممتنع می‌کند و چون خود وجود بالذات متشخص است، هر ماهیتی به سبب آن تشخص می‌یابد.

۹ - قاعده تشخص در متون فلسفی و کلامی



در متون فلسفی و کلامی قاعده ای درباره تشخص مبنی بر مساوقت وجود و تشخص بدین عبارت بیان شده که «الشی ءُ ما لم یتشخَّص لم یوجَد» یعنی شی ء مادام که تشخص نداشته باشد موجود نمی‌شود و آنچه در خارج موجود است متشخص است.
[۵۶] غلامحسین، ابراهیمی دینانی، قواعدکلی در فلسفه اسلامی، ج۲، ص۳۰۷ـ ۳۱۶، تهران ۱۳۶۵ـ۱۳۶۶ش.


۹.۱ - در مبحث معاد


همچنین شایسته ذکر است که ملاصدرا
[۵۸] محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الشواهد الربوبیة فی المناهج السلوکیة، با حواشی ملاهادی سبزواری، ص۲۶۱ـ۲۶۲، چاپ جلال الدین آشتیانی، چاپ افست تهران ۱۳۶۰ ش.
در بررسی و تحقیق خود در مبحث معاد از بحث تشخص استفاده کرده است.

۹.۲ - اثبات توحید خاصی و توحید اخص الخواصی


میرزا مهدی آشتیانی
[۵۹] مهدی آشتیانی، تعلیقه بر شرح منظومه حکمت سبزواری، ج۱، ص۴۰۲، چاپ عبدالجواد فلاطوری و مهدی محقق، تهران ۱۳۶۷ ش.
نیز وحدت شخصی عالم و بالجمله اثبات توحید خاصی، بلکه توحید اخص الخواصی را متوقف و متفرع بر تشخص به سبب وجود دانسته است.

۱۰ - فهرست منابع



(۱) مهدی آشتیانی، تعلیقه بر شرح منظومه حکمت سبزواری، چاپ عبدالجواد فلاطوری و مهدی محقق، تهران ۱۳۶۷ ش.
(۲) غلامحسین ابراهیمی دینانی، قواعدکلی در فلسفه اسلامی، تهران ۱۳۶۵ـ۱۳۶۶ش.
(۳) ابن سینا، التعلیقات، قم ۱۳۷۹ ش.
(۴) ابن سینا، المباحثات، چاپ محسن بیدارفر، قم ۱۳۷۱ ش.
(۵) ارسطو، متافیزیک (مابعدالطبیعه)، ترجمه بر پایه متن یونانی از شرف الدین خراسانی، تهران ۱۳۶۶ ش.
(۶) محمد ایلخانی، «اصل فردیت و نظریه کلیات در آثار بوئثیوس»، نامه فرهنگ، سال ۶، ش ۲ (تابستان ۱۳۷۵).
(۷) محمد ایلخانی، متافیزیک بوئتیوس: بحثی در فلسفه و کلام مسیحی، تهران ۱۳۸۰ ش.
(۸) بهمنیاربن مرزبان، التّحصیل، تصحیح مرتضی مطهری، تهران ۱۳۷۵ش.
(۹) مسعودبن عمر تفتازانی، شرح المقاصد، چاپ عبدالرحمان عمیره، قاهره ۱۴۰۹/ ۱۹۸۹، چاپ افست قم ۱۳۷۰ـ ۱۳۷۱ش.
(۱۰) علی بن محمد جرجانی، شرح المواقف، چاپ محمد بدرالدین نعسانی حلبی، مصر ۱۳۲۵/ ۱۹۰۷، چاپ افست قم ۱۳۷۰ ش.
(۱۱) علی بن محمد جرجانی، کتاب التعریفات، بیروت ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.
(۱۲) عبداللّه جوادی آملی، رحیق مختوم: شرح حکمت متعالیه، ج۲، بخش ۱، قم ۱۳۷۶ ش.
(۱۳) هادی بن مهدی سبزواری، شرح المنظومة، چاپ حسن حسن زاده آملی، تهران ۱۴۱۶ـ۱۴۲۲.
(۱۴) یحیی بن حبش سهروردی، مجموعه مصنّفات شیخ اشراق، چاپ هانری کوربن، تهران ۱۳۵۵ ش.
(۱۵) محمدبن ابراهیم صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، تهران ۱۳۳۷ ش.
(۱۶)محمدبن عمر فخررازی، کتاب المباحث المشرقیة فی علم الالهیات و الطبیعیات، تهران ۱۹۶۶.
(۱۷) محمدبن ابراهیم صدرالدین شیرازی، رسائل آخوند ملاصدرا: رسالة فی التّشخص، چاپ سنگی، (تهران) ۱۳۰۲.
(۱۸) محمدبن ابراهیم صدرالدین شیرازی، الشواهد الربوبیة فی المناهج السلوکیة، با حواشی ملاهادی سبزواری، چاپ جلال الدین آشتیانی، مشهد ۱۳۴۶ ش.
(۱۹) عبدالرزاق بن علی لاهیجی، شوارق الالهام فی شرح تجریدالکلام، چاپ سنگی تهران ۱۳۰۶.
(۲۰) محمدحسین طباطبائی، نهایة الحکمة، چاپ عباس علی زارعی سبزواری، قم ۱۴۱۷.
(۲۱) حسن بن یوسف علامه حلّی، کشف المراد فی شرح تجریدالاعتقاد، چاپ حسن حسن زاده آملی، قم ۱۴۰۷.
(۲۲) محمدبن محمد فارابی، التعلیقات، به ضمیمه کتاب التنبیه علی سبیل السعادة، چاپ جعفر آل یاسین، تهران ۱۳۷۱ ش.
(۲۳)محمدبن ابراهیم صدرالدین شیرازی، الشواهد الربوبیة فی المناهج السلوکیة، با حواشی ملاهادی سبزواری، چاپ جلال الدین آشتیانی، چاپ افست تهران ۱۳۶۰ ش.

۱۱ - پانویس


 
۱. محمدبن محمد، فارابی، التعلیقات، ج۱، ص۱۴۳، به ضمیمة کتاب التنبیه علی سبیل السعادة، چاپ جعفر آل یاسین، تهران ۱۳۷۱ ش.
۲. حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ص۵۹.    
۳. حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ص۹۸.    
۴. حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ص۱۰۷.    
۵. علی بن محمد، جرجانی، کتاب التعریفات، ج۱، ص۵۸، ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.    
۶. محمد بن ابراهیم، صدر الدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، ج۲، ص۱۰.    
۷. ارسطو، متافیزیک (مابعدالطبیعه)، ترجمه بر پایه متن یونانی از شرف الدین خراسانی، فصول هفتم، هشتم، هفدهم، تهران ۱۳۶۶ ش.
۸. محمد، ایلخانی، «اصل فردیت و نظریه کلیات در آثار بوئثیوس»، ج۱، ص۱۱۱ـ۱۱۳. نامه فرهنگ، سال ۶، ش ۲ (تابستان ۱۳۷۵).
۹. محمد، ایلخانی، «اصل فردیت و نظریه کلیات در آثار بوئثیوس»، ج۱، ص۲۵۶ـ ۲۷۶، نامه فرهنگ، سال ۶، ش ۲ (تابستان ۱۳۷۵).
۱۰. محمد، ایلخانی، «اصل فردیت و نظریه کلیات در آثار بوئثیوس»، ج۱، ص۱۱۴، نامه فرهنگ، سال ۶، ش ۲ (تابستان ۱۳۷۵).
۱۱. محمد، ایلخانی، «اصل فردیت و نظریه کلیات در آثار بوئثیوس»، ج۱، ص۱۱۸ـ۱۱۹، نامه فرهنگ، سال ۶، ش ۲ (تابستان ۱۳۷۵).
۱۲. مهدی، آشتیانی، تعلیقه بر شرح منظومه حکمت سبزواری، ج۱، ص۳۹۸، چاپ عبدالجواد فلاطوری و مهدی محقق، تهران ۱۳۶۷ ش.
۱۳. محمدبن عمر، فخررازی، کتاب المباحث المشرقیة فی علم الالهیات و الطبیعیات، ج۱، ص۷۵ـ ۷۸، تهران ۱۹۶۶.
۱۴. مسعود بن عمر، تفتازانی، شرح المقاصد، ج۱، ص۴۳۷، چاپ عبدالرحمان عمیره، قاهره ۱۴۰۹/ ۱۹۸۹، چاپ افست قم ۱۳۷۰ ۱۳۷۱ش.    
۱۵. علی بن محمد، جرجانی، شرح المواقف، ج۳، ص۸۷، چاپ محمد بدرالدین نعسانی حلبی، مصر ۱۳۲۵/ ۱۹۰۷، چاپ افست قم ۱۳۷۰ ش.    
۱۶. علی بن محمد، جرجانی، شرح المواقف، ج۳، ص۱۰۱، چاپ محمد بدرالدین نعسانی حلبی، مصر ۱۳۲۵/ ۱۹۰۷، چاپ افست قم ۱۳۷۰ ش.    
۱۷. هادی بن مهدی، سبزواری، شرح المنظومة، ج۲، ص۳۷۸ـ۳۷۹، چاپ حسن حسن زاده آملی، تهران ۱۴۱۶ـ۱۴۲۲.
۱۸. یحیی بن حبش، سهروردی، مجموعه مصنّفات شیخ اشراق، ج۱، کتاب المشارع و المطارحات، ص۳۳۵ـ۳۳۶، چاپ هانری کوربن، تهران ۱۳۵۵ ش.
۱۹. حسن بن یوسف، علامه حلّی، کشف المراد فی شرح تجریدالاعتقاد، ج۱، ص۹۸، چاپ حسن حسن زاده آملی، قم ۱۴۰۷.    
۲۰. محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، سفر اول، ج۲، ص۱۰، تهران ۱۳۳۷ ش.
۲۱. عبداللّه، جوادی آملی، رحیق مختوم: شرح حکمت متعالیه، ج۲، بخش ۱، ص۶۷، ج۲، بخش ۱، قم ۱۳۷۶ ش.
۲۲. حسن بن یوسف، علامه حلّی، کشف المراد فی شرح تجریدالاعتقاد، ج۱، ص۹۸، چاپ حسن حسن زاده آملی، قم ۱۴۰۷.    
۲۳. مسعود بن عمر، تفتازانی، شرح المقاصد، ج۱، ص۴۳۷، چاپ عبدالرحمان عمیره، قاهره ۱۴۰۹/ ۱۹۸۹، چاپ افست قم ۱۳۷۰ ۱۳۷۱ش.    
۲۴. عبدالرزاق بن علی، لاهیجی، شوارق الالهام فی شرح تجریدالکلام، ج۱، ص۱۸۱، چاپ سنگی تهران ۱۳۰۶.    
۲۵. محمدبن محمد، فارابی، ج۱، ص۱۴۳، التعلیقات، به ضمیمة کتاب التنبیه علی سبیل السعادة، چاپ جعفر آل یاسین، تهران ۱۳۷۱ ش.
۲۶. محمد بن محمد، فارابی، ج۱، ص۱۵۱، التعلیقات، به ضمیمه کتاب التنبیه علی سبیل السعادة، چاپ جعفر آل یاسین، تهران ۱۳۷۱ ش.
۲۷. محمد بن محمد، فارابی، ج۱، ص۱۴۳، التعلیقات، به ضمیمه کتاب التنبیه علی سبیل السعادة، چاپ جعفر آل یاسین، تهران ۱۳۷۱ ش.
۲۸. حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج۱، ص۱۱۵، قم ۱۳۷۹ ش.
۲۹. حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج۱، ص۱۲۵، قم ۱۳۷۹ ش.
۳۰. حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج۱، ص۱۸۱، قم ۱۳۷۹ ش.
۳۱. حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج۱، ص۲۸۸، قم ۱۳۷۹ ش.
۳۲. حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج۱، ص۳۴۱، قم ۱۳۷۹ ش.
۳۳. حسین بن عبد الله، ابن سینا، التعلیقات، ج ۱، ص ۹۸.    
۳۴. بهمنیار بن مرزبان، التّحصیل، ص۵۰۵، تصحیح مرتضی مطهری، تهران ۱۳۷۵ش.
۳۵. بهمنیار بن مرزبان، التّحصیل، ص۵۲۹، تصحیح مرتضی مطهری، تهران ۱۳۷۵ش.
۳۶. محمدبن عمر، فخررازی، کتاب المباحث المشرقیة فی علم الالهیات و الطبیعیات، ج۱، ص۷۶ـ۷۷، تهران ۱۹۶۶.
۳۷. حسن بن یوسف، علامه حلّی، کشف المراد فی شرح تجریدالاعتقاد، ج۱، ص۹۷، چاپ حسن حسن زاده آملی، قم ۱۴۰۷.    
۳۸. یحیی بن حبش، سهروردی، مجموعه مصنّفات شیخ اشراق، ج۱، کتاب المشارع و المطارحات، ص۳۳۵، چاپ هانری کوربن، تهران ۱۳۵۵ ش.
۳۹. محمد بن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، سفر اول، ج۲، ص۱۱، تهران ۱۳۳۷ ش.    
۴۰. محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، سفر اول، ج۲، ص۱۰، تهران ۱۳۳۷ ش.    
۴۱. عبدالرزاق بن علی، لاهیجی، شوارق الالهام فی شرح تجریدالکلام، ج۱، ص۱۷۷، چاپ سنگی تهران ۱۳۰۶.
۴۲. عبدالرزاق بن علی، لاهیجی، شوارق الالهام فی شرح تجریدالکلام، ج۲، ص۱۵۰.    
۴۳. محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، سفر اول، ج۲، ص۱۲، تهران ۱۳۳۷ ش.    
۴۴. عبدالرزاق بن علی، لاهیجی، شوارق الالهام فی شرح تجریدالکلام، ، ج۱، ص۱۷۷، چاپ سنگی تهران ۱۳۰۶.
۴۵. هادی بن مهدی، سبزواری، شرح المنظومة، ج۲، ص۳۷۸ ۳۷۹، چاپ حسن حسن زاده آملی، تهران ۱۴۱۶۱۴۲۲.    
۴۶. محمد بن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، سفر اول، ج۲، ص۱۲ ۱۵، تهران ۱۳۳۷ ش.    
۴۷. محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، رسائل آخوند ملاصدرا: رسالة فی التّشخص، ج۱، ص۳۲ـ۱۲۰، چاپ سنگی، (تهران) ۱۳۰۲.
۴۸. محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، سفر اول، ج۲، ص۱۰ ۱۵، تهران ۱۳۳۷ ش.    
۴۹. محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، سفر اول، ج۲، ص۱۰، تهران ۱۳۳۷ ش.    
۵۰. غلامحسین، ابراهیمی دینانی، قواعدکلی در فلسفه اسلامی، ج۲، ص۳۱۲ـ۳۱۳، تهران ۱۳۶۵ـ۱۳۶۶ش.
۵۱. محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، رسائل آخوند ملاصدرا: رسالة فی التّشخص، ص۳۲ـ۱۲۰، چاپ سنگی، (تهران) ۱۳۰۲.
۵۲. محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، سفر اول، ج۲، ص۱۰ ۱۵، تهران ۱۳۳۷ ش.    
۵۳. محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، رسائل آخوند ملاصدرا: رسالة فی التّشخص، ج۱، ص۱۲۲ـ۱۲۳، چاپ سنگی، (تهران) ۱۳۰۲.
۵۴. هادی بن مهدی، سبزواری، شرح المنظومة، ج۲، ص۳۷۵۳۷۶، چاپ حسن حسن زاده آملی، تهران ۱۴۱۶۱۴۲۲.    
۵۵. محمدحسین، طباطبائی، نهایة الحکمة، ص۹۸، چاپ عباس علی زارعی سبزواری، قم ۱۴۱۷.    
۵۶. غلامحسین، ابراهیمی دینانی، قواعدکلی در فلسفه اسلامی، ج۲، ص۳۰۷ـ ۳۱۶، تهران ۱۳۶۵ـ۱۳۶۶ش.
۵۷. هادی بن مهدی، سبزواری، شرح المنظومة، ج ۲، ص ۴۳۰.    
۵۸. محمدبن ابراهیم، صدرالدین شیرازی، الشواهد الربوبیة فی المناهج السلوکیة، با حواشی ملاهادی سبزواری، ص۲۶۱ـ۲۶۲، چاپ جلال الدین آشتیانی، چاپ افست تهران ۱۳۶۰ ش.
۵۹. مهدی آشتیانی، تعلیقه بر شرح منظومه حکمت سبزواری، ج۱، ص۴۰۲، چاپ عبدالجواد فلاطوری و مهدی محقق، تهران ۱۳۶۷ ش.


۱۲ - منابع


دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تشخص»، شماره۳۵۵۷.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.